Rozdział 3

Ostania rozpaczliwa próba oddechu, po chwili przerażająca cisza. Odszedł.

Otwieram oczy, zaciskam ręce na kołdrze, leżę czekając aż koszmar ustąpi. Staram się oczyścić zaćmiony strachem umysł, wyrzucić z niego obrazy tamtych przerażających chwil, momentów, które mnie zniszczyły , ratując jednocześnie.  Wiem, że nigdy do końca nie odejdą, będą wracać następnej nocy  i każdej kolejnej, aż do końca mojego życia. Dziś jednak, w ten wyjątkowy dzień, pierwszy w nowej pracy, pragnę udawać, ze ich nie ma, że jestem zwyczajną dziewczyną, że przez te 18 lat, nie zdążyłam doszczętnie zepsuć i odbudować swojego życia. Słyszę krzątaninę Eli w kuchni, muzykę płynącą z radia i myślę jak wielkie szczęście mam, że ją tu spotkałam. Między nami nadal jest chłód, ostrożność i zdaję sobie sprawę, że są one moją winą. Nie umiem temu zaradzić, lecz w głębi duszy liczę, że z czasem, małymi kroczkami odzyskam to, co tak głupio straciłam. Podnoszę się z łózka, biorę gorący prysznic, w ręczniku spoglądam na szafę, na dziesiątki nowych ubrań, które podarowała mi Eli. Nakładam jeansy i  t-shirt, narzucam bejsbolówkę, długie, brązowe włosy związuję w kucyk. Gdy siadam przy stole, Eli stawia przede mną naleśniki, robi mi się ciepło na sercu, widząc, że mimo urazy, nie może pozbyć się odruchów troski. Nuci pod nosem melodię synchronizującą z piosenką, którą  słychać w pomieszczeniu. Jest mi znajoma, to hit ostatnich miesięcy, grany tak często w busach, które przewoziły mnie, przez kolejne etapy podróży. Wykonawcy są młodzi, niewiele starsi ode mnie, pięciu chłopców, których imion nawet nie pamiętam. Myślę, jak przyjemne musi być dla nich sława, osiągnięcie jej w takim wieku, jak łatwe jest życie, które prowadzą. Po chwili słychać głos spikera, zapowiada wyniki konkursu. Przeżuwając kęs, ze zdziwieniem obserwuję, jak Eli napina się, zaciska dłonie, wyczekującym wzrokiem spogląda na radio.

- Co się dzieje? – pytam, zaciekawiona.

- Cicho. Konkurs. -  odpowiada, myśląc chyba, że to cokolwiek wyjaśni.

- Jak wszyscy wiemy, główną nagroda dla zwyciężczyni, wraz z osobą towarzyszącą, jest kolacja z zespołem One Direction! – krzyczy prowadzący, słychać entuzjazm w jego głosie. – Naszą szczęściarą jest … - robi pauzę, z rozbawieniem przyglądam się, jak Eli zgrzyta zębami – Elizabeth Black! – pisk rozsadza mi uszy, mam wrażenie, jakby mój słuch już nigdy miał nie dojść do siebie. Eli rzuca się na mnie, na jej twarzy jest radość i niedowierzanie, euforia, tak bardzo dla mnie niezrozumiała. To przecież normalni ludzie, chłopaki, w niczym lepsi od innych. Talent który mają, sukces, który osiągnęli zawdzięczają głównie szczęściu.  Eli odsuwa się, patrzy na mnie, wygląda, jak gdyby wygrała milion dolarów.

- Idziemy na kolację z One Direction! – łapie moje ramiona, potrząsa, czuję się jak szmaciana lalka. Gdy docierają do mnie jej słowa, wyrywam się gwałtownie.

- Ty idziesz. Ty idziesz na kolację z One Direction. – mówię dobitnie, akcentując „ty”.

- Słyszałaś, z osobą towarzyszącą.  Musisz iść, nie poradzę sobie sama! – jej wzrok jest błagalny, jestem rozdarta, między radością, ze bariera między nami, tak widoczna w ostatnich dniach, teraz jakby przestała istnieć, a niechęcią do spotkania z zespołem i patrzenia jak Eli i wszyscy wokół ślinią się na ich widok.

- Jeden wieczór. Proszę cię o jeden wieczór. Nie możesz zrobić dla mnie choć tego? – uderza we mnie poczucie winy, świadomość jak dużo ona dla mnie zrobiła, jak niewiele dałam jej w zamian.

- Dobrze. – mówię, przyjemnie jest widzieć szczęście, na jej twarzy, mimo że wiem, jak bardzo męcząca będzie ta kolacja. – Muszę lecieć, nie mogę spóźnić się w mój pierwszy dzień. – dodaję szybko, zanim zdąży po raz kolejny odciąć mi dopływ powietrza swoim uściskiem. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Stoję za ladą, odliczam minuty do końca zmiany. Jestem wdzięczna za ciepłe przyjęcie, cieszę się że nikt nie dał mi odczuć, ze jestem tylko marnym zastępstwem dziewczyny, która pracowała tu przez pięć lat. Odeszła na urlop macierzyński i choć wiem, że cukiernia jest za mała, by po jej powrocie znalazło się miejsce dla nas obu, liczę że w tym czasie, uda mi się pokazać swoje umiejętności i przejść do pracy od strony kuchni. Uwielbiałam piec jako mała dziewczynka, chciałam doskonalić to jako nastolatka. Marzyłam wtedy o pięknym życiu, tak innym od piekła, którym stało się na te kilka lat. Gdy wróciłam, gdy zaczęłam tworzyć je od nowa, pracowałam najciężej jak umiałam, by nadrobić lata straconej nauki, nierozwiniętego talentu. Jestem dobra, mogłabym być lepsza, ale staram się wierzyć, że jeśli wykorzystam szansę, którą jest praca tutaj, stanę się taka, jaka byłabym, gdyby nie ta przerwa, ciemny moment mojej młodości. Wyciągam kluczyk, chce zamknąć kasę, gdy słyszę dzwoneczek nad drzwiami, dźwięk, mówiący ,że niestety, to jeszcze nie koniec na dziś. Wchodzi młody chłopak, już nie dziecko, ale jeszcze nie dorosły. Ma ciemne oczy, takie, w których mogłabym się utopić, gdybym sobie na to pozwoliła. Uśmiecha się, ale gdy mnie zauważa jakby zamiera. Mam wrażenie, że znam tą twarz, że gdzieś już ją kiedyś widziałam. 

- Gdzie jest Anna? – pyta, jego głos jest jak aksamit. Pamiętam tą barwę, nie wiem skąd, ale pamiętam.

- Nie jestem upoważniona do udzielania takich informacji. W czym mogę panu pomóc? – pytam sztywno i grzecznie, jakby burza zmysłów, która mnie ogarnęła, nigdy nie miała miejsca.

- Nie będziesz krzyczeć? – z początku jest ostrożny, lecz już po chwili kąciki jego ust wznoszą się ku górze, oczy błyszczą śmiechem.

- A czemu bym miała? – pytam, zdziwiona – Zamierzasz mnie napaść? – dodaję, ale uśmiecham się, nie wygląda na rabusia, wiem że nie mógłby nim być.

- Nie, to po prostu… - nie dokańcza, przerywa mu krzyk dochodzący z zewnątrz. – Co tak długo z tymi rogalikami?! Czyżbyś wreszcie poderwał piękną Annę ?! – męski głos, po chwili wybuch śmiechu. Chłopak spogląda w tamtą stronę, po chwili na mnie, wyraźnie zakłopotany.

- Rogaliki, tak? Ile sztuk? – pytam szybko, by nie przeciągać jego zawstydzenia. Myślę, jakie to słodkie, że chłopak w jego wieku się rumieni.

- Dwadzieścia. Dwadzieścia sztuk.- odpowiada, spogląda na mnie z wdzięcznością za nie skomentowanie docinek jego kolegów.

- Ktoś tu jest głodny. – staram się prowadzić miłą rozmowę, choć ciężko się skoncentrować, gdy jego głos, w połączeniu z uroczym rumieńcem, tworzą naprawdę piorunującą mieszankę.

- Mój przyjaciel to głodomór przez duże G. Nic co, choć po części jadalne, nie jest bezpieczne w jego obecności. – kolejny uśmiech, z udziałem śnieżnobiałych zębów, prawie roztapia mnie od środka. Podaję mu rogaliki, starannie zapakowanie. Nasze ręce stykają się, trwa to dosłownie ułamek sekundy, moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Bierze paczkę, spogląda na mnie dłuższą chwile, mam wrażenie, że też to poczuł. Kolejny wybuch śmiechu sprawia, że chłopak otrząsa się, powoli idzie w stronę wyjścia. Otwiera drzwi, słyszę dzwoneczek i gdy już prawie jest na dworze, odwraca się na krótki moment.

- Jak masz na imię? – pyta, jego spojrzenie po raz kolejny sprawia, że szybciej bije mi serce.

- Mary. – odpowiadam, zdziwiona że wszystkie bariery, którymi się otoczyłam, tak szybko burzą się w jego obecności. Jego uśmiech poszerza się, jeżeli to możliwe, wygląda teraz jeszcze przystojniej. Mruga do mnie, po czym zamyka drzwi, odchodzi, zanim zdążę zapytać go, jak się nazywa.

---------------------------------------------------------------------------------------------

KOMENTARZ = SZACUNEK DLA AUTORA

Na wstępie przepraszam że tak długo to trwało, ale dał o sobie znać całkowity brak weny. Osobiście rozdział mi się nie podoba, przynudzam, ale akcja musi się dopiero rozkręcić.;) Dziękuje wszystkim za komentarze, każdy z nich to ogromny uśmiech na mojej twarzy. Mam nadzieję, że i tym razem dacie mi znać jak wam się podoba, co powinnam zmienić lub poprawić ;). Specjalne całusy dla moich trzech towarzyszek broni:

http://gabrielle-quinn.blogspot.com/ 

http://rid-nik-and-london.blogspot.com/

http://leeetmeloveyou.blogspot.com/  <--- tak jak obiecałam dla Ciebie specjalna dedykacja - uwierz w siebie głupku i przestań znikać, bo nic przez Ciebie nie mogę napisać. <333

Pozdrowionka, Mary ;*