Rozdział 1

Wrzucam monetę do automatu na dworcu centralnym i czekam na połączenie. Gdy słyszę w słuchawce tak dobrze mi znany, zniecierpliwiony głos ojca, odczuwam tak wiele skrajnych emocji. Od żalu za tym co straciliśmy, przez złość, ulgę i wszechogarniające poczucie winy. Bez względu na rzeczy które zrobił i nie zrobił, słowa o których zapomniał, był moim ojcem. Ojcem,  którego już nigdy nie zobaczę, za którym zawsze będę tęsknić , ale którego życie jest tak skrajne od tego, czego pragnę. I choć jest tyle innych rzeczy, które chciałabym mu powiedzieć, z moich ust wychodzi jedynie  „wszystko w porządku”, wypowiadane jak formułka co miesiąc, zupełnie nieadekwatne, do tego co się teraz dzieje w moim życiu. Odkładam słuchawkę, nie czekając na odpowiedź, wiedząc że mogłabym jej nie znieść. Łapię plecak i staram się zapomnieć o tej części mojego życia, zachowywać się, jakby nigdy nie istniała. Oddycham pełną piersią , czuje zapach spalin, do moich uszu dochodzą dźwięki setek klaksonów, gwaru rozmów prowadzonych na każdej ulicy. Widzę chmury, miasto sprawia wrażenie pogrążonego w nocy, mimo tego, że wciąż jest środek dnia. Wiem że zaraz lunie, rozglądam się za miejscem do przeczekania. Patrzę na kolorowe szyldy kawiarenek, bary szybkiej obsługi,  specyficzne taksówki, krążące po ulicach  i pierwszy raz od roku naprawdę wydaję mi się że to co robię ma sens. Jestem w Londynie i nareszcie czuję się jak w domu.

________________________________________________________

Spacerując, podziwiam piękno miasta po deszczu, przyglądam się ludziom, barwnym i kolorowym, światu tak innemu od tego, który znam. Wiem że  nie mam gdzie spać, a zapas wody skończy się lada chwila, lecz w tym momencie wydaje mi się to błahe i nieistotne, atmosfera  Londynu pochłania mnie całkowicie. Czuję się jak naćpana, mam wrażenie że wreszcie jestem dokładnie tam, gdzie powinnam. Chodzę tak długo, aż się ściemni i dopiero wtedy, obok marketu, orientuję  się jak bardzo jestem spragniona. Przeliczam drobne z portfela, i postanawiam kupić tyle przekąsek i napojów, żeby starczyło mi do jutra. Moje nogi zaczynają boleć, wyczerpanie podróżą daje pierwsze oznaki. Wciąż nie wiem gdzie będę spać i pierwszy raz od przyjazdu zaczynam czuć zaniepokojenie.  Mam 18 lat i jestem tu zupełnie sama. Dziewczyna w kolejce przede mną posuwa się wolno, mimochodem na nią spoglądam . Ma kolor włosów , który widziałam wcześniej tylko raz,  gdy byłam małą dziewczynką, jeszcze zanim wszystko się spieprzyło. Nagle odwraca się, jakby poczuła mój wzrok, a ja mam wrażenie, jakby ktoś uderzył mnie w głowę. Niesamowicie znajome rysy twarzy, oczy ciemne, w kolorze czekolady, dojrzalsze niż zapamiętałam, a mimo to przerażająco znajome.

- Mary..? – odezywa się lekko drżącym głosem, z brytyjskim akcentem, którego nie miała gdy byłyśmy dziećmi. To ona. Najlepsza przyjaciółka, towarzyszka zabaw, dziewczyna z którą marzyłam o księciu z bajki, z którą obiecałam się przyjaźnić się do końca życia, i która wyjechała do Londynu gdy miałyśmy 6 lat. Z którą zerwałam kontakt, w najczarniejszym okresie mojego życia, i do której już nigdy później nie napisałam.

- Boże, Eli to naprawdę ty – szepczę, a ona rzuca mi się w ramiona z entuzjazmem, który jest tak bardzo w jej stylu. To naprawdę ona.  W mieście liczącym 8 mln ludzi stoi dokładnie naprzeciwko, a ja czuję jakbyśmy się nigdy nie rozstawały.  

Mam nadzieję że nie jest zbyt tragicznie. Następny rozdział do końca tygodnia. Komentujcie, piszcie co uważacie. 
Dla was to chwila, a dla mnie jest to bardzo ważne. :) Pozdrowionka, Mary ;*