Rozdział 2

- Ty żyjesz! Ty naprawdę żyjesz! – krzyczy, momentalnie zwracając na siebie uwagę wszystkich klientów. Potrząsa mną jak szmacianą lalką, a jej twarz wyraża na przemian radość i wściekłość, uczucia mieszają się, aż w końcu przestaję je rozpoznawać. Nie wiem co robić, mam pustkę w głowie, więc po prostu pozwalam się jej przytulać, czuję ciepło jej ramion, jakbym znów miała 6 lat. Po chwili odsuwa się, patrzy na mnie, jej oczy błyszczą od łez, a mnie ogarnia poczucie winy tak silne, że ledwo trzymam się na nogach. Wracają wspomnienia tych wszystkich błędów, które w życiu popełniłam, złych wyborów, których dokonałam i wiem, że ten był jednym z najgorszych.
- Przejdźmy się. – mówię , a ona skina głową. Czekamy przy kasie, nagle tak niesamowicie spokojne. Po chwili, która wydaje się wiecznością, wychodzimy ze sklepu i bez słowa ruszamy w stronę parku. Patrzę na nią, świadoma kotłujących się w niej emocji, czuję setki niewypowiedzianych pytań krążących w powietrzu, błaganie o wyjaśnienia, których nigdy nie będę mogła udzielić. Siadam na ławce i czekam aż zacznie, czuję, że muszę dać jej czas na oczyszczenie myśli.
- Co się stało? Czemu tak nagle przestałaś pisać? Jak mogłaś tak po prostu zniknąć i nie dawać znaku życia przez 4 pieprzone lata! – jej głos podniósł się, drżąc przy tym niebezpiecznie. Chciałabym mieć coś na swoją obronę, usprawiedliwienie, które przekreśliłoby moje winy, choć wiedziałam że takiego nie znajdę. Byłam młodsza, dużo młodsza niż teraz i o całe tysiąclecia głupsza, lecz jestem odpowiedzialna za to co robiłam, za jej cierpienie, za cierpienie wszystkich, których zraniłam.
- Nie mogłam. Po prostu nie mogłam. – mówię, mając nadzieję, że mój głos brzmi pewniej, niż słyszę. Nigdy nie dowie się czemu, ten rozdział jest zamknięty, odgrodzony ceglanym murem, który nie może runąć, którego zburzenie zniszczyłoby świat, który tak mozolnie próbowałam odbudować z gruzów tamtego.
- Nie mogłaś, czy nie chciałaś? – pyta z goryczą, tak bardzo kontrastującą z jej wesołym usposobieniem. Wzdycham, wiem, że nie będę potrafiła wytłumaczyć jej tego tak, by zrozumiała, mimo to staram się, ponieważ zdaję sobie sprawę, że jej ponowna utrata, teraz gdy przypadek pozwolił nam się znaleźć, mogłaby zniszczyć jeden z nielicznych, jasnych obszarów w mojej duszy.
- Wiesz, że to nie tak. Kochałam cię, nadal kocham. Zrobiłabym wszystko by móc cofnąć czas, by nigdy cię nie zranić, ale nie potrafię. Nikt nie potrafi. Chciałabym umieć ci to wyjaśnić, ale pogrzebałam tamtą część mojego życia i przykro mi, nie odkopię jej nawet dla ciebie. – milczę, pozwalam jej przyswoić moje słowa. Modlę się, by zaakceptowała mnie bez pytań, by przyjęła to, że są we mnie miejsca, do których nigdy nie będzie miała dostępu.
- Nie ufam ci – odpowiada. Słowa bolą, choć wiem, że na nie zasłużyłam. – Nie ufam ci, nie mogłabym, po tym co zrobiłaś, ale wciąż, nie ważne jak bardzo tego nienawidzę, jesteś mi bliska. – w tym momencie czuję, że naprawdę tak myśli, że wolałaby być obojętna, ale nie potrafi. Zapada cisza, tym razem dłuższa, tak bardzo kontrastująca ze wspomnieniami wesołych rozmów z dzieciństwa. Mimochodem dostrzegam, że niebo staję się ciemniejsze, prawie czarne, wraca nagląca myśl, gdzie przyjdzie mi spędzić noc. Eli odczytuje emocje z mojej twarzy z przerażającą łatwością, tak niesamowitą po tylu latach rozłąki.
- Masz gdzie spać? – pyta, na pozór chłodno, lecz widzę w jej oczach pierwsze oznaki troski.
- Nie – mówię, czują wszechogarniającą ulgę że ją to obchodzi. Że ja ją obchodzę. – Przyjechałam bez planu. Myślałam że zdążę znaleźć coś przed zmrokiem. – mówię, a ona wybucha śmiechem, lekkim i spontanicznym, tak jak kiedyś, przed laty.
- Mary… – jest wesołość w jej głosie, radość, która podnosi mnie na duchu – Naprawdę sądziłaś, że przyjedziesz do największego miasta UK i tak po prostu znajdziesz w nim nocleg ? – nie brzmi to mądrze w jej ustach, lecz ja nie myślałam w kategoriach odpowiedzialności, po prostu czułam, że muszę tu być.
- Nie wiem. Chyba tak. – odpowiadam szczerze, a jej twarz rozjaśnia się, mimo że, przyznałam się do czegoś tak głupiego.
- Zamieszkasz u mnie. – oznajmia nagle, a ja czuję się, jak rażona piorunem. Błagałam Boga, by dała mi drugą szansę, ale nigdy nie myślałam że zrobi to tak szybko, tak ostatecznie. Ogarnęło mnie ciepło, niesamowicie przyjemne, ale kierowana poczuciem winy, silniejszym niż kiedykolwiek, czuję się w obowiązku odmówić.
- Przykro mi, ale nie. Mieszkasz z rodzicami, nie mogłabym teraz, po tylu latach, po prostu się tam przenieść, jakbym cały czas była obecna w twoim życiu. - w brzuchu zacieśnia mi się węzeł, tak bardzo chciałabym móc się zgodzić.
- Mieszkam sama od roku. – atakuje od razu, a mi przypominają się długie wojny o lalki, rozmowy o chłopcach przez telefon, w czasach, gdy byli dla nas jeszcze najgorszą z ziemskich plag. Słodka, waleczna Eli, tak mało się zmieniła przez te lata. – Nie wybaczyłam ci, nie wiem czy kiedykolwiek to zrobię, ale chce ci pomóc, dać szansę udowodnienia, że jesteś wciąż tą cudowną dziewczyną, z którą się przyjaźniłam. I choć pewnie do końca życia nie dowiem się, co tobą kierowało, gdy tak po prostu odeszłaś, to jeśli chcesz odkupienia, jeśli chcesz odzyskać choć część z tego, co miałyśmy, spróbuj mi udowodnić, że bez względu na to, co ty było, już nigdy się nie powtórzy. – kończy, jej policzki czerwienią się, oczy rzucają gromy.
- Dobrze. – słyszę swój głos, nie wierzę, jak łatwo daję się złamać. Lecz mimo to, jedyne co czuję to ulga i ogromna wdzięczność, za to, że Eli nie jest takim człowiekiem, jakim okazałam się ja lata temu.

--------------------------------------------------------------------------------------------

KOMENTARZ = SZACUNEK DLA AUTORA

 Wiem że na razie jest to nudny, niekończący się dialog, ale musiałam wyjaśnić parę spraw. Obiecuję że od następnego rozdziału, za który biorę się jutro wieczorem zacznie się w końcu akcja.  Nie jestem pewna co do obecności chłopków, wzmianka będzie na pewno, ale czy coś więcej wyjdzie podczas pisania. Jak widzicie ten rozdział jest dłuższy, choć wciąż nie tak długi jakbym chciała. W następnych postaram się jeszcze bardziej rozpisać. 

I najważniejsze: dziękuje wszystkim którzy dodali komentarz pod 1 rozdziałem, to mega motywuje. Dzięki też dla tych kilku osób, które dały mi kopa gdy brakło weny i bez których kończenie tego trwałaby całe wieki. Jesteście  wielcy <333 
Pozdrowionka, Mary ;*